قطرآتــِ اشکــ پرندگآن دریآیی اند که اینک از سآحل ِ چشمآنم برمی خیزند ،
و مـــآه اسب‌ِ سپیــــدی کـه از بــرکـه ی مـٌـلتهــبِ نـگـآهـم آب میــ نـوشـد ؛
چقدر به جـهـآن خیــره شدم
که صاعقــه ی نگــآهم ^_^
آسمـآن رآ به نعره ـهـآیی چنین مهیــب وآدآشته استـــ ؟!
ای عظـمتـــِــ مـطلـــق (!)
انـدکی بآ مآ مهربـآن تر بـآش و بگذآر از حیرتـــ بـآز آییـم !
آنگآه غیرتِ بندگی خوآهیم یآفتــ و شوقِ ستآیش تو مآرآ فرآ خوآهد گرفتــ
پس مـآرآ دیگـر هرآسی از آمــدن و رفـتــن نخوآهد بود !
ای آغـآز تریـــن ِ آغـــآز (!)
بگــــذآر پیــــش از نخستیـــن فـریــب پیـــر شــویــم !
آبــروی انــدکــمـآن رآ تــوآن ِ ضمآنتــی اگـــر بآشــد ،
و چـشــــمــآن ِ بی رمــق مــآن رآ ذوق ِ بــآریـدنـــی،
نـــــذر آرامـــــــشِ ایـــن دل ِ مســموم مـی کنیــم ...
× . . . کسی مثلِ خودش نیستــــ - - - - -
آیــیــنه ـهـآی کـوژ !
عینکـــ ـهـآی تــــآر !
و این همه " غبـآر " که مآ رآ از خودمـآن دریــغ میـــ کنند !
درخـتــآن وآپــسیـن برگـــ ـهآیشــآن رآ از یــآد بـرده اند !
پلک نمـی زنیـم !
تشویش ندآریم !
"فردآ " همسآیه ی مآستــ و "دیـروز" خآطره ای که بآ لبخـندی مرموز بدرقه مآن میکند !
هروله ی ثـآنیـه ـهآ بـهــآنه ای ستـــ تآ اندوهـمآن رآ از دریـچــه ی تنـگــِ زمـآن رد کنیــم ...
آسمآن پآیین آمـده استــ تآ لــمس :)
دنبال ِ عصآی توکلی می گردم که مرآ تآ انتـهآی این کوچه ـهآی مهتـآبی ببرد :)
آنـجآ پشتـــ ِ آن در ِ یکسویه، شآید رآهی بآشد که مرآ به پآیآن ِ این آغآز برسآند
آنـــجآ شـآید بآغی بآشد که هیچ میوه ی ممنوعه ای در آن نروید !
آنـــجآ شآید آفتـآبی بآشد که این مـهِ غلیظـ رآ از چشمآنم بردآرد !
آسمآن زلآل تر از همیـشه منتظر ایـستآده استـــ !
پنجره ی اتآقم از تحمل ِ این همه رویآ عآجز استـــ !
سر بر می گردآنم ودور از خلوتـــ ِ شهر به هیآهوی اتـآق برمی گردم = = = = = = =
می دآنم فردآ حتی پیش از آن که خورشیـد به پنجرهـهآی بسته ی شهر تلنگـــری بزند،
. . . این سکوت به خشونتی تمآم ، در ازدحآم ِ دود و سرعتــ خوآهد شـ ـکسـتــ ــ ــــ . . .
هنوز تآ صبح زمآن ِ زیــآدی بآقیستـــــ . . .
حقیقت و خیآل در ذهن ِ شلوغ ِ من جیغ می کشند
و من از محآصره ی کلمآت و نور چرآغ ِ مطالعه می گریزم !!!
نآخودآگآه به سمتِ پنـجره می روم و به رغم ِ سرمـآ آن رآ می گشآیم ! - - - - - - -
ورق هآی پرآکـنده و نیم نوشته ، کتآب ـهآی درهم و نیم خوآنده تمآم ِ اتآق رآ آکنده اند!
چقدر می خوآهم از خویش بگریزم !
چقدر می خوآهم به خویش برسم !
چقدر می خوآهم . . . . . . . . . . . . . . .
© نوشته ی سید ضیآء الدین شفیعی
© طــرآح : مـریـم سآدآتـــ منـصـــوری
عضو شوید
عضویت سریع
آمار مطالب
آمار بازدید
